ALLAH ZALİMLERİ SEVMEZ!

       Zulüm (الظلم) kelimesi sözlükte “bir şeyi ona ait olmayan yere koymak” anlamındaki zulüm, din, ahlâk, hukuk gibi alanlarda terim olarak ise “belirlenmiş sınırları çiğneme, haktan bâtıla sapma, kendi hak alanının dışına çıkıp başkasını zarara sokma, rızasını almadan birinin mülkü üzerinde tasarrufta bulunma, zorbalık”, özellikle de “güç ve otorite sahiplerinin sergilediği haksız ve adaletsiz uygulama” gibi anlamlarda kullanılır. Kur’ân-ı Kerîm’de yirmi âyette zulüm kelimesi, 269 defa da türevleri yer alır. 200’den fazla yerde zulüm kavramı “küfür, şirk” veya “Allah’ın hükümlerini çiğneme, günah işleme”, yirmiyi aşkın âyette “beşerî ilişkilerde haksızlığa sapma” anlamında kullanılmıştır. (M. F. Abdülbâkī, el-Muʿcem, “ẓlm” md.) Bizler bu yazımızda zulmün beşerî ilişkilerdeki haksızlık boyutunu ele almaya çalışacağız.

      Hz. Peygamber’in evden çıkarken, “Bismillâh, Allah’a sığındım. Allahım! Hata yapmaktan, yanlış yollara sapmaktan, zulmetmekten ve zulme uğramaktan, cahillik etmekten ve cahilliğe mâruz kalmaktan sana sığınırız” şeklinde dua ettiğine dair zevcesi Ümmü Seleme’den nakledilen hadis (Müsned, VI, 306; Tirmizî, “Daʿavât”, 34) zulüm ile cehalet arasındaki ilişkiyi vurgulamaktadır. Cahiliye adetleri arasında zikredilen kan davaları da zulmün en meşhur örnekleridir. Rabbini bilen bir birey değil ki bir insanın canına kıymayı herhangi bir canlıya zarar vermekten bile haya etmeli mahşerde hesap verememekten korkmalıdır. Hz. Peygamber “en faziletli cihadın, zalim yöneticiye söylenen hak söz” olduğunu bildirmiş bir başka hadiste de zalimin zulmünü insanlara anlatmanın gıybet olmayacağını buyurmuştur (Câmiu’s-sağîr, Hadis No: 3516.). Dinimiz zulümle mücadelede bu denli cevazlar vermişken ne yazık ki toplumumuzda; İnsanların zalimlerden korkması, onları odanın baş tarafına oturtmaları, onlara mesafeli durmak yerine el-pençe saygı duymaları, kabul edilmesi mümkün olmayan birer toplumsal bozukluk, iki yüzlülük ve acizliğin nişanesidir. Enes b. Malik’ten nakledildiğine göre, Resûlullah (sav) şöyle buyurdu: “Zalim de olsa mazlum da olsa kardeşine yardım et.” Bunun üzerine birisi, “Ey Allah"ın Resûlü! Eğer mazlum ise yardım ederim, ancak zalimse ona nasıl yardım edeceğim?” dedi. Resûlullah buyurdu ki, “Onu zulümden uzaklaştırırsın veya onun zulmüne engel olursun. İşte bu ona yapacağın yardımdır.” (Buhârî, İkrâh, 7). Bu hadiste bizlere verilmek istenen mesaj şöyle yorumlanabilir: Boyumuzu aşan sorunlarla karşılaştığımız zaman hep beraber kenetlenerek toplum olarak zalimin karşısına dikilip yanlışına yanlış diyebilmeli ya da onu toplumdan tecrid (soyutlama) edebilmeliyiz. Peki bu nasıl olmalı? Yeri gelir zalime selam verilmez, yeri gelir onunla ticaret yapılmaz, yeri gelir kız alıp verilmez. Öyle ya da böyle birlikte yaşama kurallarına uyma kıvamına getirilmelidir. Aksi taktirde celladımıza âşık olmaktan öteye geçemeyiz. Yine toplumda uyulması gereken ahlaki kuralları bizlere bildiren başka bir hadiste; “Müslüman, müslümanın kardeşidir. Ona zulmetmez, haksızlık yapmaz, onu düşmana teslim etmez. Müslüman kardeşinin ihtiyacını gideren kimsenin Allah da ihtiyacını giderir. Kim bir müslümandan bir sıkıntıyı giderirse, Allah Teâlâ o kimsenin kıyamet günündeki sıkıntılarından birini giderir. Kim bir müslümanın ayıp ve kusurunu örterse, Allah Teâlâ da o kimsenin ayıp ve kusurunu örter,” buyurulmuştur. (Buhârî, Mezâlim 3; Müslim, Birr 58. Ayrıca bk. Ebû Dâvûd, Edeb 38, 60; Tirmizî, Hudûd 3, Birr 19; İbni Mâce, Mukaddime 17). Hadiste Müslümanların birbirlerine zulüm etmeyeceği vurgulandığı gibi kardeşlerimizin zulmünü artıracak olan düşmanlarına da teslim etmememiz gerektiği buyurulmuş iken bizler nasıl olur da içimizde hor görülen, ezilen, kendisine her türlü baskı reva görülen insanları, ellerimizle büyüttüğümüz zalimlere teslim edebiliyoruz?

       Zulümle topyekûn seferberliğin reçetesini yine nebevi mesajda şöyle bulmak mümkündür: “Hepiniz çobansınız; hepiniz güttüğünüz sürüden sorumlusunuz. Devlet reisi de bir çobandır ve sürüsünden sorumludur. Erkek, ailesinin çobanıdır ve sürüsünden sorumludur. Kadın, kocasının evinin çobanıdır ve sürüsünden sorumludur. Hizmetkâr, efendisinin malının çobanıdır; o da sürüsünden sorumludur. Netice itibariyle hepiniz çobansınız ve güttüğünüz sürüden sorumlusunuz.” (Buhârî, Cum’a 11, İstikrâz 20, İtk 17, 19, Vesâyâ 9, Nikâh 81, 90, Ahkâm 1; Müslim, İmâret 20. Ayrıca bk. Ebû Dâvûd, İmâret 1, 13; Tirmizî, Cihâd 27). Hadisten de anlaşılacağı üzere öncelikle herkes kendi sorumluluğunu yerine getirmelidir, yani herkes öncelikle kendi evinin önünü süpürmekten başlarsa önce mahalle sonra da tüm belde temizlenecektir. Unutulmamalıdır ki hepimiz aynı geminin yolcularıyız kartopu misali gittikçe büyüyen bir zulüm ateşi er ya da geç hepimizin hanesini yakacaktır. İş bu raddeye gelmeden emri bil maruf mahiyetinde el ele vererek, bu ateşi bizimkiler yaktı söndürecek olanlar da biziz deyip taşın altına elimizi koymalıyız. Ve yine unutulmamalıdır ki zulme rıza gösteren onun zulmüne ortak olmuş sayılır, Rabbimiz birçok ayette “Allah zalimleri sevmez” (Âl-i İmrân / 57; 140; Şûrâ Suresi/40) buyurarak bu günahtan uzak durmamız gerektiğini emretmiştir.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             06/02/2025

Abdurrahman ERTUĞRUL

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            ÇERMİK/DİYARAKIR