Öncelikle, Çermik adına kurulan bu haber sitesini yayına kazandıran başta Sayın İbrahim Halil ER olmak üzere; Yazı İşleri Müdürü Sayın Yılmaz TUNCAY’ı, Genel Yayın Danışmanları Sayın Erdal ER ve Sayın Muhammet Raşit AKDAĞ’ı, editör kadrosunu ve katkı sunan tüm ekibi tebrik eder, başarılarının devamını dilerim…

Bir insanın toplumda bıraktığı ilk izlenim çok önemlidir.

İlk kez gördüğümüz bir kişiyi; konuşma tarzından, mimiklerinden, tavırlarından, ilgi ve alakalarından, duruşundan, gösterdiği saygı ve sevgiden yola çıkarak iyi ya da kötü biri olarak değerlendirebiliyoruz.

Hatta bazen yalnızca tek bir davranışıyla hakkında hüküm verebiliyoruz: “Bu kişi iyidir” ya da “kötüdür” diyebiliyoruz.

Aksi ispat edilene kadar, zihnimizde olumlu izlenim bırakan kişileri iyi; olumsuz izlenim bırakanları ise kötü olarak yargılarız. Bu izlenimlere dayanarak birine karşı muhabbet de duyabiliriz, nefret de.

Peki, iyi insan kimdir?

Genelde iyi insanı şöyle tarif edebiliriz:

Önce kendisine, sonra ailesine ve topluma karşı saygılıdır. Hoşgörülüdür, mütevazıdır. Menfaati için kimseye dalkavukluk etmez. Hakkını yedirmez, kimsenin hakkını da yemez. Cesurdur, cömerttir, zalime boyun eğmez, mazlumu ezmez. Düşküne yardım eder, dürüst ve doğru sözlüdür. Halik’tan (Yaratandan) korkar; mahlûktan (yaratılanlardan) korkmaz.

İyi insan için dünya ve dünya malı bir amaç değil, sadece bir araçtır. Dünyanın cazibesi gözünü kamaştırmaz. O, dünyayı ahirete giden bir otoban gibi görür.

İyi insan için ölüm, yok oluş değil; aksine yeniden diriliştir. Ölümden korkmaz. Onun için ölüm; yeni bir hayatın başlangıcı, bütün korkuların sonudur.

Belleğimizdeki kötü insan profili ise şöyledir:

Topluma karşı saygısızdır. Kendini dev aynasında görür, kibirlidir, egoisttir. Fayda görmediği insanlara değer vermez, onları hor görür. Menfaati için başkasına zarar vermekten çekinmez. Adeta toplumda bir parazit gibi yaşar.

Kötü insanlar; değerlerimizi, sevgiyi, saygıyı ve insanlığı yok etmeye çalışırlar. Doğru söylemek onlara zarar verir. Yalan ise onların şiarıdır. Menfaat onlar için her şeyden önce gelir.

Evet, insanlar konuşa konuşa anlaşır. Birbirlerini tanıdıkça gerçek kişilikleri ortaya çıkar. Hele işin içine menfaat girince, içlerinde ne varsa dışarı sızar; iyilikleriyle ya da kötülükleriyle…

Elbette insanları yalnızca ilk izlenimlerine göre değerlendirmek de doğru değildir. Zira bize ilk etapta iyi izlenim veren bazıları, aslında o saygıyı hak etmiyor olabilir. Öte yandan, kötü bir izlenim bıraktığı için yerden yere vurduğumuz bir kişiye belki de haksızlık ediyoruzdur.

Bu nedenle, ilk izlenimler bir ölçüt olmamalı. Menfaat ilişkisi yaşanmadan bir insanı tam anlamıyla tanımak mümkün değildir. Atalarımız boşuna dememiş: “Düşte gör dostunu”, “Dost kara günde belli olur.”

Gerçek dostlar; zor zamanlarda, darda kalındığında ortaya çıkar. Gerçi artık “dost” kelimesi bile lüks oldu. Eskiden dost, akrabadan önce gelir; aileden biri sayılırdı. Dost, güvenin ve itibarın kalesiydi; çaresizliğin ilacı, zor günlerin nefesiydi. Şimdi ise dost; birkaç saatlik oyalanma, zaman geçirme, eğlenme ya da dertleşme arkadaşı hâline geldi. Fakat gerçek yardımlaşma pek kalmadı.

Oysa bir zamanlar; namus dışında her konuda yüzde yüz birbirine güvenen, biri dardaysa diğeri aynı acıyı yüreğinde hisseden, malıyla ve canıyla dostuna koşan insanlar vardı. Bugün toplumumuzda bu nitelikte kaç kişi kaldı acaba?

Hamdullah IŞIK

malabub@yaani.com